-कुमार रुपाखेतीनेपाली राजनीतिमा अब अंशबन्डा, भागबन्डाको राजनीतिक समय समाप्त भएको छ, राजनीतिक स्तर खस्केर अब छिनाझपटीको युगमा प्रवेश गरेको बुझिन्छ। विश्वासको सङ्कट आएकोले आलोपालो प्रणाली उहिल्यै ध्वस्त भएको हामीलाई थाहै छ। मुलुकमा लाखौं कुर्सी छन्, बिचरा विरम्त्या (बिरामी) ओलीले मुखै फाडेर दुईवटा मात्र मागेका छन्, एउटा प्रधानमन्त्रीको, अर्को पार्टी अध्यक्ष। अब सोच्नुस् त हिजो सैकडौं महत्वपूर्ण कुर्सी र पद अरूलाई बाँड्ने हैसियतका ओली एकाएक आफ्नैलागि कुर्सी रिजर्भ गर्न असमर्थ देखिन्छन्। तर सोच्ने कुरा के छ भने एउटा दुर्दान्त अपराधीलाई त फाँसी चढाउनुअघि उसको अन्तिम इच्छा सोधिन्छ तर नेपाली राजनीतिक जल्लादहरू उनलाई सोझै घोक्रेठ्याक लगाउने चक्करमा छन्। तर म अझै पनि ओलीलाई बूढो, बिमार र अशक्त अनि कमजोर मान्दिनँ, जसले यस्तो लाचारीको हालतमा समेत प्रचण्ड एन्ड कम्पनीलाई आच्छु–आच्छु पारेका छन्। जत्तिकै जोर लगाके हैसा भने पनि ओलीको दुवै कुर्सी टसमस भएको छैन। रावणका लागि हनुमानको पुच्छर भारी भएझैं प्रचण्डका लागि ओलीको कुर्सी सङ्कट साबित भइरहेको छ। सबैखाले जादु, टोना, टोडका नाकाम भइरहेछन्। कुर्सीकै लागि बिचरा पटक–पटक आफ्ना चेलीबेटीसँग किडनी दान पाए। यतिमात्र कहाँ हो र राष्ट्रको बेहिसाब लगानी छ ओलीमा, उपचारको नाममा सालाना करोडौं राष्ट्रिय खजाना देशी–विदेशी अस्पतालमा स्वाहा गरिएको छ। यत्रो लगानीलाई खरानी कसरी बनाउने तर उमर पचपन्नका भएपनि ओली ओस्तादको दिल बचपनको छ। नत्र एउटा कुर्सीको भार थेग्न नसक्नेले, मगन्तेझैं दुईवटा कुर्सी किन ताक्थे ? नेकपामा ओलीका राजनीतिक लालाबाला (सन्तान) थुप्रै छन्, हठात् उनी चितवनमा गणेशमान सिंह कुर्सीबाट उठ्नै नसक्ने गरी लडेझैं लड्ने हो भने नेकपामा एकमुस्ट होलसेलमा थुप्रै टुहुरा हुनेछन्। गिरिजाप्रसादले हेलिकप्टर दुर्घटनाबाट बालबाल बचेका मनमोहन अधिकारीलाई तेलाबेला गरेर पदच्यूत गर्ने चान्स पनि छैन प्रचण्डलाई। लिख लोरा, पढ पत्थर भएपनि ओलीले रामपुर कृषि क्याम्पसका प्रोडक्ट प्रचण्डलाई कुर्सीको छिनाझपटीमा मूच्र्छा पर्ने गरी मात दिने पक्कापक्की देखिन्छ। उनलाई खाने बाघले राष्ट्रपतिलाई समेत खान्छ भन्ने चिन्ता पनि छ, ओलीलाई। एमाले काङ्ग्रेसमा विलय हुन्छ भन्ने प्रचण्ड स्वयम् एमालेमा विलीन हुँदा एउटा पुराना नेताले– लइका से यारी गदाहा मे सवारी भन्दै व्यङ्ग्य गरेको मलाई झलझली याद आउँछ। एक अनार सौ बिमार भएपछि छिनाझपटी हुने नै भयो।
कम्युनिस्टहरूलाई जुट्न र फुट्न समय लाग्दैन, जुट्यो भने फेविकोल, फुट्यो भने माटोको हाँडीजस्तै। एमाले र माओवादी मिल्दा चम्चाहरूले “मितज्यू, मितज्यू भेट भयो, घ्याम्पो जत्रो पेट भयो” भन्थे। पेट फुट्ने व्यथाले च्याप्दा के भन्ने हुन्। प्रचण्डहरूमा शून्य सहनशीलता देखिन्छ, अब ओलीले अमृतपान त गरेका छैनन्, किडनीपीडित हुन् बेचरा। रहमको भीख मागिराख्या छन्। कब क्या होगा किसको पता। बालहठभन्दा वृद्धहठ खतरनाक हुन्छ भन्ने धेरैलाई थाहा नहुन सक्छ। विगतमा प्रचण्ड, माधव, झलनाथ जस्ता स्वस्थ र निरोगीहरू प्रधानमन्त्री हुँदा के नै लछारपाटो लगाए, अनि बिरामी ओलीसँग केको आस। अचम्म छ, पार्टी सभापतिको कुर्सी धरापमा परेका देउवासमेत नेकपाको घरझगडा देखेर मुख मिठ्याउन थालेका छन् रे। यस्तै रहेछ यहाँको चलन...। सीसाको घरमा बसेर ढुङ्गा हान्ने तरखरमा छन् देउवा। बिचरा प्रचण्डको पनि मजबुरी छ। मान्छे मरुवा भन्छन्। त्यसैले त जनयुद्ध थाती राखेर सत्तायुद्धमा होमिए। बाबूरामझैं ओलीलाई पाखा लगाउन सकेका छैनन्, प्रयत्नशील छन्। तर भारतमा लुकीछिपी बसेर जनयुद्ध गरेको जस्तो हलुका हुँदैन सत्तायुद्ध। यहाँ त नेपालमैं आमने–सामने बसेर मुकाबिला गर्नुपर्छ। यो युद्धमा गुरिल्ला युद्ध पनि काम लाग्दैन। भारतको भूमिगत सहयोग लिन सक्छन्। आफन्त, नातेदार, ससुराली खलका समेतलाई विभिन्न महत्वपूर्ण पद र कुर्सी वितरण गर्न सफल प्रचण्ड आफू भने प्रधानमन्त्रीको कुर्सीबाट धेरै टाढा देखिन्छन्। हतास, निराश र हडबडीमा छन्। एकताका रूक्माङ्गत कटुवालले प्रधानमन्त्री पदबाट नङ्गेझार गरेर खेदिदिए। बिचराले त्यै कुर्सीका खातिर देशी–विदेशी दुश्मनहरूसँग समेत उत्ताउलो र मित्रवत् व्यवहार गर्दैछन्। कुर्सी छिनाझपटीको दौरमा मेन हिरो (मूल नायक) ओली र प्रचण्ड हुन् भने साइड हिरो (दोस्रो दर्जाका नायक) माधव र झलनाथ पनि कुछ कुछ होता है भन्दै लागिरहेका छन्। कुर्सी उछिट्टिएर आफूतिर आइहाल्छ कि भन्ने आशामा यी दुवै सहनायकसमेत धुपौरो पारामा ओलीको पिछा गर्दैछन्। छिनाझपटीको खेल हो यिनको तालुमा पनि आलु फल्न सक्छ। त्यसो त लोकतन्त्रलाई अल्पमत र बहुमतको खेल भनिन्छ। तर हाम्रोमा पद, पैसा र कुर्सीको चमकदमकले अल्पमतलाई एकै छिनमा बहुमत बनाइदिने हैसियत राख्छ। बहुमतले धूलो चाटेको देखेकै छौं। कुर्सी छिनाझपटीको खेल दिनानुदिन रोमाञ्चक हुँदैछ, खेलाडीहरू पक्ष–विपक्षमा ताल ठोक्दैछन्। अर्थात् कित्ता छुट्टिदैछ भन्ने गाइँगुइँ पनि छ। हिजो दरबारले प्रधानमन्त्री खोज्दथ्यो, अचेल विदेशीले रोज्छन् रे। ओली भन्दछन् भारतले उनलाई हटाउन खोज्दैछ, प्रचण्ड भन्दछन् भारत भनेको हामी हौं। जनता भन्छ, सधैंको टन्टा हटाऔं बरु सिंहदरबारलाई नै दिल्लीतिर सारौं। बिचरा उताकालाई यता धाउनै परेन। पाठकहरूले बन्दर बाँटको किस्सा सुन्नु भॉछ कि छैन। छिनाझपटीको यो खेल अन्त्यमा बन्दर बाँटको हबिगतमा परिणत हुने लक्षण पनि देखा पर्दैछ। आफ्ना राजदूतलाई चलायमान बनाएर बदनामी कमाएको भारतले अचेल गोप्यरूपमा विशेषदूतहरू पठाएर दूधको साक्षी बिरालो बन्न थालेको छ। विशेषदूतहरू ज्वाइँ जस्तै होटलमा विराजमान र सक्रिय छन्। ज्वाइँ, भानिजलाई धेरै गाली बेइज्जती गर्नुहुँदैन भन्ने नेपाली संस्कार पनि छ। देख्नुभएन, सडकमा आन्दोलन गर्नेहरूले लाठी, बन्दूक बोकेर आएका प्रहरीलाई मामा सम्बोधन गरेको। पुर्खाहरूले भन्थे चिन्ता से चतुराइ घटे, बाल न बच्चा निंद परे अच्छा, तर यी सब बेकारका उखानटुक्का हुन्। ओली र प्रचण्डको छिनाझपटी देख्दा त यस्तै अनुभव हुँदैछ। विनाटिकट निश्शुल्क चलिरहेको छिनाझपटी हेर्न हामी बाध्य छौं, रमिते हौं। निर्णायकहरू त छद्मभेषमा शकुनि पासा फाल्दै होलान्।
