विगत केही समयदेखि नेपाल अधिराज्यका प्रधानमन्त्री हराइरहेकाले यो सूचना प्रकाशित गरिएको छ । प्रधानमन्त्री खोजेर ल्याउनेलाई राष्ट्रपति रामवरण यादवले उचित पुरस्कार टक्र्याउने सूचनासमेत प्राप्त भएको छ । सबै शीर्ष नेता र प्रमुख राजनैतिक दलहरूले खोजतलास गर्दासमेत फेला पार्न नसकेपछि, करिब १ महिनादेखि स्वयं राष्ट्रपति आपैंmले आह्वान गर्दै खोजतलास गर्दा समेत नभेटिएपछि प्रधानमन्त्री खोज्न भारत सवारीमा गएका छन् । भनिन्छ, भारतले प्रधानमन्त्री फेला पारिसकेको छ अरे । सुपुर्दगी सन्धि नभए पनि छिट्टै नेपाललाई बुझाउँदैछ रे । आफ्नो कामधाम त्यागेर भए पनि भारत नेपालको लागि चलायमान रहन्छ । यसअघि समेत हराएका चार भाग्यमानी प्रधानमन्त्रीहरू भारतले नेपाललाई सुपुर्द गरिसकेको रहेछ । प्रचण्ड, माधव, झलनाथ र बाबुराम नामक प्रधानमन्त्रीहरू भारतकै खोज र उपज हुन् रे । प्रधानमन्त्रीहरू राजनैतिक प्राणी हुन् । अर्थोक जायज सहयोग गर्न आनाकानी गरे पनि भारतले नाजायज राजनैतिक सहयोगस्वरूप प्रधानमन्त्रीहरू नियमित आपूर्ति गर्दै आएको छ ।
पञ्चायतकालमा हराएका र लुकेका प्रधानमन्त्रीहरू राजदरबारबाट फुत्त निस्कन्थे आजकाल भारतबाट झर्छन् । मुलुकमा गणतन्त्र आएदेखि नै भावी प्रधानमन्त्रीहरू दरबारमा होइन भारतमा लुक्न थालेका छन् । त्यसै पनि आजकाल सुनसान नारायणहिटीमा स्याल कराउन थालेको छ । नेपालमा प्रधानमन्त्री हराउँदा अरूले कान ठाडो नपारे पनि भारतले कान ठाडो पारिहाल्छ र जासुसी नायक जेम्स बन्ड ००७ झैं खोजखबर लिन थालिहाल्छ । विगतमा झैं प्रधानमन्त्री खोज्ने कुरामा भारतले ‘फेबिकोल’ स्तरको सहयोग गर्ने कुरामा रामवरण ढुक्क छन् । त्यसैले उनी एक महिनादेखि आलेटाले पाराले प्रधानमन्त्री खोज्ने अभिनय मात्र गर्दैछन् । सुरक्षाकर्मीको पासोमा धुर्वे हात्ती नपरे पनि भारतको पासोमा भावी प्रधानमन्त्री परिसकेको गाइँगुईं चल्न थालेको छ तर सुरक्षाको दृष्टिले यो कुरा गोप्य राखिएको छ रे । तर यसरी भावी प्रधानमन्त्रीहरू धमाधम भारतमा फेला पर्न थालेपछि बिचरा केपी शर्मा ओली र सूर्यबहादुर थापालाई भारत दर्शनबाट वञ्चित किन गराउने ? नजाने कसको पुर्पुरोमा हराएको प्रधानमन्त्रीको लालमोहर लाग्ने हो । प्यासाहरूले न कुवा खोज्ने हो तर ज·लमा धुर्वे खोजेभैंm भारतमा प्रधानमन्त्री खोजेको धेरैलाई मन पर्दो रहेन छ । तर यसमा बिचरा भारतको के दोष ? धुर्वे ज·लमा पसेभैंm हाम्राहरू नै भारत पस्न थालेपछि भारतको के दोष ? हिन्दू बाहुल्य भएको भारतले ‘अतिथि देवो भव:’ भन्नै पर्यो । तर भारतले खोजेर नेपाललाई सुम्पिएका यस्ता प्रधानमन्त्रीहरूलाई व्यङ्ग्यकारहरूले ‘हाइब्रीड प्रधानमन्त्री’ नामकरण गरेका छन् । हाइब्रीड हेर्दा लोभलाग्दो तर भित्रबाट खोक्रो, कमजोर, हुतिहारा हुन्छ रे । देख्नाले डाल, खानाको काल हो रे हाइब्रीड । तर पूर्वराजासरहका ओहदावाल राष्ट्रपतिले दिलोज्यानले खोजिरहेको सरकार प्रमुखजस्तो गरिमामय प्रधानमन्त्री पदलाई म यस्तो, तरकारीजस्तो सस्तो पदले विभूषित गर्न कदापि चाहन्नँ । हाइब्रीड कमजोर भए, बाबुराम कसरी बलियो भए ? कुन्नि उनी अपवाद हुन् कि १ तर एउटा सार्वभौम सम्पन्न, स्वतन्त्र मुलुकको प्रधानमन्त्री यसरी पटक–पटक गुम भइरहनु राम्रो सड्ढेत होइन । अनि भारतले सधैं ‘धाइआमा’ झैं हाम्रो प्रधानमन्त्री खोज अभियानको हेरविचार र सेवा सुश्रुषा गरिरहने कुरा भएन । खुला सिमाना भएकोले यताकाहरू त्यता लुक्न जान सजिलो र भारतलाई अप्ठेरो पर्नु स्वाभाविकै हो । ‘चोर–चोर मौसेरा भाइ’ खेल कदापि हैन यो । बिचरा भारतले धेरै अघिदेखि गुम भएका आफ्नो स्वतन्त्रता सेनानी सुभाषचन्द्र बोसलाई खोज्न सकेको छैन, सन् १९७१ मा चीनसँग लड्दा हराएको आफ्नो भूमि खोज्ने आँट गर्न सकेको छैन तर हाम्रो प्रधानमन्त्री खोज्न सधैं उत्ताउलो देखिन्छ । ये दोस्ती हम नही तोडेंगे । तर नभएको मामाभन्दा कानो मामा बेस भनेझैं ।
हे भगवान १
राष्ट्रपतिलाई एउटा प्रधानमन्त्री जुराइदेऊ
नगदी नपाए उधारो जुराइदेऊ
भारतबाट फेरि सहयोग पठाइदेऊ
प्रधानमन्त्री हराएको सूचना रद्द गराइदेऊ
हाइब्रीड भए पनि प्रधानमन्त्री आयात गराइदेऊ । अस्तु १
