चन्द्रकिशोर
सहरीकरणको दौडमा सम्पूर्ण तराई क्षेत्रलाई नियाल्ने हो भने वीरगंज अग्रस्थानमा आउँछ । तर वीरगंजको विस्तार जुनरूपमा भइरहेको छ, त्यो सन्तोषजनक छैन । सहरमा जनसङ्ख्या थपिनु, घरहरू बढ्दै जानु एउटा जिउँदो सहरको लागि राम्रो पक्ष हो । तर जे जति कारणले सहरको स्वरूप विस्तार हुँदै गइरहेको छ त्यसलाई व्यवस्थित गर्नु अर्को पक्ष हो । त्यस्तैे वीरगंजको पुरानो बसोबास क्षेत्रलाई उपयोगी बनाइराख्न केही मान्यताहरूको पालन गर्न नागरिक सतर्कताको खाँचो त्यतिकै छ । यी सबै काम सरकारले गर्नुपर्ने हो, तर सबै कुरा उनीहरूकै टाउकोमा जाँदैन । नगरवासीको आफ्नो जिम्मेवारी पनि हुन्छ । आज वीरगंज जे जस्तो छ, त्यसमा यहाँका बासिन्दाको पनि भूमिका छ ।
सडकको जग्गा अतिक्रमण गर्ने, पोखरीहरू मास्ने, सडकमा फोहर फाल्ने, निमार्ण सामग्रीहरू थुपार्ने, सडकमा आवतजावत बाधित हुने किसिमले घरको छाना निकाल्ने, नालामा दिसा गर्न लगाउने, नालाजाम पार्ने, सडकपेटीमा पसलहरू थाप्ने, जथाभावी होर्डिङ बोर्ड लगाउने, जथाभावी बिजुली, टेलिफोन र केबुल तार झुन्डयाउने, पोस्टर टाँस्ने, माइक बजाउने, सडकमा पानी खन्याउने, गाईवस्तु छाडा छाड्ने, जथाभावी पार्किङ गर्नेजस्ता समस्याहरू यहींका नगरवासीले गरेका हुन् । आज माईराम पोखरी कब्जा गर्ने यसै शहरका स्वनामधन्य व्यक्ति हुन् । उनीहरू पोखरी मिच्दै घर बनाउँदै गइरहेका सबैले देखेका छन् । यी कुराहरू एउटा जिम्मेवार नागरिकले आफैं सोच्नुपर्ने कुरा होइन र ? नगर क्षेत्रको बासिन्दा बन्न खोज्ने तर आवश्यक नागरीय सभ्यता पालना नगर्नेजस्तो गैरजिम्मेवार प्रवृत्तिले नगरको कस्तो स्वरूप बनाउँछ ?
अहिले बस्दै गरेका नयाँ–नयाँ टोलहरूमा एम्बुलेन्स, वारुणयन्त्र छिर्ने अवस्था छ कि छैन, त्यसको चासो न उपमहानगरपालिकाले राखेको छ न टोलवासीले नै । उपमहानगरपालिकामा यतिखेर निर्वाचित जनप्रतिनिधि छैनन्, जनप्रतिनिधिको नाममा जो राजनीतिक व्यक्ति त्यहाँ हर्ताकर्ता बन्न पुगेको छ, उसको प्राथमिकतामा ‘नगर’ छैन, भन्ने कुरा प्रस्ट छ । नगरपालिकाका दर्जनौंको सङ्ख्यामा रहेका अधिकृत तहका कर्मचारीहरू, त्यहाँका ‘स्थायी नगरप्रमुख’ हुन्, उनीहरूको समेत प्राथमिकता र स्वार्थ लुकेको छैन । अनि नगर कसको जिम्मामा छाड्ने ? फेरि पनि जिम्मेवारी नगरवासीकै काँधमा आउँछ । यतिखेर नगर सुधारप्रति अलिकति आशाको किरण देखापरेको छ । यो उज्यालोपनलाई जोगाउने, फराकिलो बनाउने र नगरको दिनचर्यासँग जोड्ने काम हामी सबैको हो ।
करिब आठ वर्ष पहिले यस पङ्क्तिकारले ‘सय वर्षपछिको वीरगंज’को सपना देखेको थियो जो त्यतिखेर ‘तराई खबरपत्रिका’को २०६१ भदौको अड्ढमा प्रकाशित समेत भएको थियो । त्यो सपना आज पनि नगरवासीबीच पस्किन आवश्यक बुझेर जस्ताको त्यस्तै राख्ने प्रयास गरिएको छ । एक पत्रकारको डायरीको रूपमा प्रकाशित भएको सो सपनाको मूलपाठ यस्तो थियो:
“रातको ११ बज्न लागेको थियो । पत्रकार तरुण विप्लव “वीरगंज २०६१” पुस्तक पढ्दैछन् । एउटा पानामा लेखिएको थियो, वीरगंज अर्थात कंक्रिटको सहर । नगरपालिकाको भवनको मापदण्डलाई मिचेर घरहरू बनेका छन् । घरहरू बन्दैछन्, निगरानी र नियन्त्रण छैन । जनप्रतिनिधिको अभावमा उपमहानगरपालिका लगामबिनाको घोडा भएको छ । उपमहानगरपालिकाभित्र पदाधिकारीहरू बीच समन्वय छैन । त्यसैले उपमहानगरपालिकामा मति र गतिको अभाव छ ।
सार्वजनिक जग्गाहरू व्यक्ति विशेषले कब्जा गर्दैछन् । घडिअर्वा पोखरी परिसर अव्यवस्थित भएको छ, उपमहानगरपालिका जस्तै । वातावरण बीभत्स छ ।
नाला खुला छ । श्रीसिया फोहोर नाला भएको छ । घण्टाघरबाट हेर्यो भने माकुराका जालजस्तै विद्युत्, टेलिफोन र टि.भी. एन्टेनाका तारहरू देखिन्छ कि धूवाँ उडाउँदै र हर्न बजाउँदै गरेका गाडीहरू देखिन्छन् । बाइपास डम्पिङ साइट भएको पाइन्छ ।
आज १५ भदौ २१६१
म बिहान ६ बजे कौसीमा गएँ, वीरगंबाट नै प्रकाशित हुने ब्रोडसिट दैनिक ‘घण्टाघर’ पढें । राति मलाई डर लागेको थियो, कस्तो विवरण ठीक सय वर्ष अगाडिको । त्यसैले आज मेरो वीरगंज नगर पुन: अवलोकन गर्न मन लाग्यो । मेरो बसाइ ग्रेटर वीरगंजको वडा नं २३४ हेटौडामा छ । हेटौडा आवासीय क्षेत्रको रूपमा पूर्णत: विकसित भएको छ । मेरो क्वार्टर भएको क्षेत्र पहिले औद्योगिक क्षेत्र थियो रे, आजकल राज्यले पत्रकारहरूलाई उपलब्ध गराएको कालोनी भएको छ । यहाँदेखि बोर्डरसम्म अब विद्युत् रेल र ट्रलिबसहरू चल्छन् । तर म आफ्नै गाडीले २५ मिनेटमा भिसवा डाँडा पुगें, कहीं ट्राफिक जाम भेटिएन । भ्यु टावरबाट हेरेंं, मलाई अत्यन्त खुशी लाग्यो । मेरो मन गर्वले फुल्यो– मेरो सहर वीरगंज रमणीय र सुन्दर छ । ढलहरू छोपिएका छन्, ढलको फोहर उपचार–पोखरीमा जान्छ र सफा भएपछि श्रीसियामा खसालिन्छ । अहा १ श्रीसियाको पानी त्रिशूलीजस्तै सफा छ, पर्यटकहरू डुङ्गा खियाइरहेका छन् । साबिकको ब्यारेक भएको ठाउँमा नेपाल एकीकरणताका शहीद भएकाहरूको सम्मानमा झन्डै वीरेन्द्र प्रभातघडीको उँचाइमा ‘एकता धरहरा’ निर्माण गरिएको देखिन्छ भने उता कुम्हालटोलमा साबिकको कारागार भएको ठाउँमा भोजपुरी सङ्ग्रहालयको मनोरम दृश्य देखिन्छ ।
८ बजे पोखरिया पुगें, यो क्षेत्र मेडिकल लाइन भनेर चिनिन्छ । यहाँ फ्रान्सका डा. राबर्ट फ्रान्सिस ‘मेडिकल रिभोल्युसन इन साउथ एसिया’ विषयमा प्रवचन दिन आएका छन् । उनले आफ्नो प्रवचनको अन्त्यमा भने–“जसरी मलाई बताइएको छ, ठीक सय वर्ष अगाडि वीरगंज नगरका जनताले आफ्नै अगुवाइमा ‘ग्रेटर वीरगंज’ अवधारणाका साथ निर्माण सुरु गरेका थिए । अव्यवस्थाको बीचबाटै व्यवस्थाको खोजी गरेका थिए । आज यो सहर दक्षिण एसियाकै ज्यूँदो सरहको रूपमा पाउँदा सभ्यताको धरोहरप्रति नतमस्तक हुन मन लाग्छ ।”
गल्ली र टोलहरू सार्है सफा छन् । ड्राइपोर्ट क्षेत्र घना बस्तीको क्षेत्र मानिन्छ । अलौलाई टिपिकल भोजपुरी गाउँको रूपमा विकसित गरिएको छ । परसौनी अब एजुकेशन एरिया भएको छ । हाम्रो देशको सबभन्दा ठुलो विश्वविद्यालय गणेशमानसिंह खुला विश्वविद्यालय त्यहीं छ । यसै महिनामा कैयौंपटक विश्वविद्यालयमा आउनु परिरहेको छ । आज संयुक्त राष्ट्र सङ्घका महासचिव कोफि अन्नान द्वितीयको ‘वैश्विक शान्ति अभियानमा नेपाल’ विषयक एकल प्रवचन कार्यक्रम रहेको छ । उनी मात्रै तीनपटक यहाँ आइसके । नेपालमा प्राज्ञिक अनुसन्धान, अध्ययन र अन्तर संवादको केन्द्र भएको छ यो विश्वविद्यालय, त्यसैले अन्तर्राष्ट्रिय राजनेताहरू र विद्वान्हरू यहाँ आइरहन्छन् । त्यही सिएनएनकी पत्रकार मार्क पेरीले सोधिकी थिइन्– तपाईंहरूले वीरगंज सहरलाई यस्तो स्वच्छ, हराभरा, आनन्ददायी र बसूँबसूँ लाग्ने कसरी बनाउनुभयो ?
लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाको काव्यबारे विद्यावारिधि गर्ने पानामाकी छात्रा भियोलाले देवकोटा अध्ययन मण्डलमा आफ्नो तेर्हौं नेपाली काव्य पुस्तिका ‘अहा १ वीरगंज’ को दिउँसो लोकार्पण गराइन् । मण्डल, वातानुकूल बन्दोबस्त भएका महाकवि सम्बन्धी सङ्ग्रहालय र शोधार्थीहरूको अध्ययन, अनुसन्धान र बसोवास गर्ने थलो भएको छ ।
नगवा, जो कूटनीतिक क्षेत्रका रूपमा स्थापित भएको छ, त्यहाँ विभिन्न राष्ट्रका महावाणिज्य दूतावासहरू अवस्थित छन् । त्यही माइदिया पोखरी किनारमा निर्मित अन्तर्राष्ट्रिय सम्मेलन केन्द्रमा बृहत् वीरगंजका प्रमुखद्वारा प्रेस मिट कार्यक्रम साँझ सम्पन्न भयो । गत महिना सम्पन्न सार्कको दशौं पटकको ‘वीरगंज शिखर सम्मेलन’ को व्यवस्थापनको समीक्षा गर्दै आउँदो मङ्सिरमा विश्व व्यापार स·ठनको ऐतिहासिक बैठक वीरगंजमा हुने घोषणा गर्नुभयो ।
फर्किने बेला इन्डस्ट्रियल कोरिडोर नम्बर ६ भएर फर्कें । भनिन्छ, वीरगंज–पथलैयाबीच एउटा कोरिडोर विकसित भएपछि बृहतर वीरगंजको अवधारणा जन्मिएको थियो । फर्कंदा २६ मिनेट लागेको थियो ।”
ह् ह् ह्
यो सपनालाई सामाजिक यर्थाथका रूपमा रूपान्तरण गर्ने काम हामी नगरवासीको हो । भन्न के खोजिएको हो भने हामी तपाईंले आफ्नो नगरलाई कस्तो बनाउन चाहन्छौं, त्यसको एउटा साझा सपना हामीसँग हुनुपर्यो । एउटा ज्युँदो सहरले दुई, चार वा दश वर्षको सपना हेर्दैन उसले करिब सय वर्षको सपना हेर्छ । हामी पनि वीरगंजका लागि सय वर्षको सपना हेरौं र एउटा सुन्दर सहर निर्माणका लागि नागरिक कर्तव्यको पालना गरौं ।
सहरीकरणको दौडमा सम्पूर्ण तराई क्षेत्रलाई नियाल्ने हो भने वीरगंज अग्रस्थानमा आउँछ । तर वीरगंजको विस्तार जुनरूपमा भइरहेको छ, त्यो सन्तोषजनक छैन । सहरमा जनसङ्ख्या थपिनु, घरहरू बढ्दै जानु एउटा जिउँदो सहरको लागि राम्रो पक्ष हो । तर जे जति कारणले सहरको स्वरूप विस्तार हुँदै गइरहेको छ त्यसलाई व्यवस्थित गर्नु अर्को पक्ष हो । त्यस्तैे वीरगंजको पुरानो बसोबास क्षेत्रलाई उपयोगी बनाइराख्न केही मान्यताहरूको पालन गर्न नागरिक सतर्कताको खाँचो त्यतिकै छ । यी सबै काम सरकारले गर्नुपर्ने हो, तर सबै कुरा उनीहरूकै टाउकोमा जाँदैन । नगरवासीको आफ्नो जिम्मेवारी पनि हुन्छ । आज वीरगंज जे जस्तो छ, त्यसमा यहाँका बासिन्दाको पनि भूमिका छ ।
सडकको जग्गा अतिक्रमण गर्ने, पोखरीहरू मास्ने, सडकमा फोहर फाल्ने, निमार्ण सामग्रीहरू थुपार्ने, सडकमा आवतजावत बाधित हुने किसिमले घरको छाना निकाल्ने, नालामा दिसा गर्न लगाउने, नालाजाम पार्ने, सडकपेटीमा पसलहरू थाप्ने, जथाभावी होर्डिङ बोर्ड लगाउने, जथाभावी बिजुली, टेलिफोन र केबुल तार झुन्डयाउने, पोस्टर टाँस्ने, माइक बजाउने, सडकमा पानी खन्याउने, गाईवस्तु छाडा छाड्ने, जथाभावी पार्किङ गर्नेजस्ता समस्याहरू यहींका नगरवासीले गरेका हुन् । आज माईराम पोखरी कब्जा गर्ने यसै शहरका स्वनामधन्य व्यक्ति हुन् । उनीहरू पोखरी मिच्दै घर बनाउँदै गइरहेका सबैले देखेका छन् । यी कुराहरू एउटा जिम्मेवार नागरिकले आफैं सोच्नुपर्ने कुरा होइन र ? नगर क्षेत्रको बासिन्दा बन्न खोज्ने तर आवश्यक नागरीय सभ्यता पालना नगर्नेजस्तो गैरजिम्मेवार प्रवृत्तिले नगरको कस्तो स्वरूप बनाउँछ ?
अहिले बस्दै गरेका नयाँ–नयाँ टोलहरूमा एम्बुलेन्स, वारुणयन्त्र छिर्ने अवस्था छ कि छैन, त्यसको चासो न उपमहानगरपालिकाले राखेको छ न टोलवासीले नै । उपमहानगरपालिकामा यतिखेर निर्वाचित जनप्रतिनिधि छैनन्, जनप्रतिनिधिको नाममा जो राजनीतिक व्यक्ति त्यहाँ हर्ताकर्ता बन्न पुगेको छ, उसको प्राथमिकतामा ‘नगर’ छैन, भन्ने कुरा प्रस्ट छ । नगरपालिकाका दर्जनौंको सङ्ख्यामा रहेका अधिकृत तहका कर्मचारीहरू, त्यहाँका ‘स्थायी नगरप्रमुख’ हुन्, उनीहरूको समेत प्राथमिकता र स्वार्थ लुकेको छैन । अनि नगर कसको जिम्मामा छाड्ने ? फेरि पनि जिम्मेवारी नगरवासीकै काँधमा आउँछ । यतिखेर नगर सुधारप्रति अलिकति आशाको किरण देखापरेको छ । यो उज्यालोपनलाई जोगाउने, फराकिलो बनाउने र नगरको दिनचर्यासँग जोड्ने काम हामी सबैको हो ।
करिब आठ वर्ष पहिले यस पङ्क्तिकारले ‘सय वर्षपछिको वीरगंज’को सपना देखेको थियो जो त्यतिखेर ‘तराई खबरपत्रिका’को २०६१ भदौको अड्ढमा प्रकाशित समेत भएको थियो । त्यो सपना आज पनि नगरवासीबीच पस्किन आवश्यक बुझेर जस्ताको त्यस्तै राख्ने प्रयास गरिएको छ । एक पत्रकारको डायरीको रूपमा प्रकाशित भएको सो सपनाको मूलपाठ यस्तो थियो:
“रातको ११ बज्न लागेको थियो । पत्रकार तरुण विप्लव “वीरगंज २०६१” पुस्तक पढ्दैछन् । एउटा पानामा लेखिएको थियो, वीरगंज अर्थात कंक्रिटको सहर । नगरपालिकाको भवनको मापदण्डलाई मिचेर घरहरू बनेका छन् । घरहरू बन्दैछन्, निगरानी र नियन्त्रण छैन । जनप्रतिनिधिको अभावमा उपमहानगरपालिका लगामबिनाको घोडा भएको छ । उपमहानगरपालिकाभित्र पदाधिकारीहरू बीच समन्वय छैन । त्यसैले उपमहानगरपालिकामा मति र गतिको अभाव छ ।
सार्वजनिक जग्गाहरू व्यक्ति विशेषले कब्जा गर्दैछन् । घडिअर्वा पोखरी परिसर अव्यवस्थित भएको छ, उपमहानगरपालिका जस्तै । वातावरण बीभत्स छ ।
नाला खुला छ । श्रीसिया फोहोर नाला भएको छ । घण्टाघरबाट हेर्यो भने माकुराका जालजस्तै विद्युत्, टेलिफोन र टि.भी. एन्टेनाका तारहरू देखिन्छ कि धूवाँ उडाउँदै र हर्न बजाउँदै गरेका गाडीहरू देखिन्छन् । बाइपास डम्पिङ साइट भएको पाइन्छ ।
आज १५ भदौ २१६१
म बिहान ६ बजे कौसीमा गएँ, वीरगंबाट नै प्रकाशित हुने ब्रोडसिट दैनिक ‘घण्टाघर’ पढें । राति मलाई डर लागेको थियो, कस्तो विवरण ठीक सय वर्ष अगाडिको । त्यसैले आज मेरो वीरगंज नगर पुन: अवलोकन गर्न मन लाग्यो । मेरो बसाइ ग्रेटर वीरगंजको वडा नं २३४ हेटौडामा छ । हेटौडा आवासीय क्षेत्रको रूपमा पूर्णत: विकसित भएको छ । मेरो क्वार्टर भएको क्षेत्र पहिले औद्योगिक क्षेत्र थियो रे, आजकल राज्यले पत्रकारहरूलाई उपलब्ध गराएको कालोनी भएको छ । यहाँदेखि बोर्डरसम्म अब विद्युत् रेल र ट्रलिबसहरू चल्छन् । तर म आफ्नै गाडीले २५ मिनेटमा भिसवा डाँडा पुगें, कहीं ट्राफिक जाम भेटिएन । भ्यु टावरबाट हेरेंं, मलाई अत्यन्त खुशी लाग्यो । मेरो मन गर्वले फुल्यो– मेरो सहर वीरगंज रमणीय र सुन्दर छ । ढलहरू छोपिएका छन्, ढलको फोहर उपचार–पोखरीमा जान्छ र सफा भएपछि श्रीसियामा खसालिन्छ । अहा १ श्रीसियाको पानी त्रिशूलीजस्तै सफा छ, पर्यटकहरू डुङ्गा खियाइरहेका छन् । साबिकको ब्यारेक भएको ठाउँमा नेपाल एकीकरणताका शहीद भएकाहरूको सम्मानमा झन्डै वीरेन्द्र प्रभातघडीको उँचाइमा ‘एकता धरहरा’ निर्माण गरिएको देखिन्छ भने उता कुम्हालटोलमा साबिकको कारागार भएको ठाउँमा भोजपुरी सङ्ग्रहालयको मनोरम दृश्य देखिन्छ ।
८ बजे पोखरिया पुगें, यो क्षेत्र मेडिकल लाइन भनेर चिनिन्छ । यहाँ फ्रान्सका डा. राबर्ट फ्रान्सिस ‘मेडिकल रिभोल्युसन इन साउथ एसिया’ विषयमा प्रवचन दिन आएका छन् । उनले आफ्नो प्रवचनको अन्त्यमा भने–“जसरी मलाई बताइएको छ, ठीक सय वर्ष अगाडि वीरगंज नगरका जनताले आफ्नै अगुवाइमा ‘ग्रेटर वीरगंज’ अवधारणाका साथ निर्माण सुरु गरेका थिए । अव्यवस्थाको बीचबाटै व्यवस्थाको खोजी गरेका थिए । आज यो सहर दक्षिण एसियाकै ज्यूँदो सरहको रूपमा पाउँदा सभ्यताको धरोहरप्रति नतमस्तक हुन मन लाग्छ ।”
गल्ली र टोलहरू सार्है सफा छन् । ड्राइपोर्ट क्षेत्र घना बस्तीको क्षेत्र मानिन्छ । अलौलाई टिपिकल भोजपुरी गाउँको रूपमा विकसित गरिएको छ । परसौनी अब एजुकेशन एरिया भएको छ । हाम्रो देशको सबभन्दा ठुलो विश्वविद्यालय गणेशमानसिंह खुला विश्वविद्यालय त्यहीं छ । यसै महिनामा कैयौंपटक विश्वविद्यालयमा आउनु परिरहेको छ । आज संयुक्त राष्ट्र सङ्घका महासचिव कोफि अन्नान द्वितीयको ‘वैश्विक शान्ति अभियानमा नेपाल’ विषयक एकल प्रवचन कार्यक्रम रहेको छ । उनी मात्रै तीनपटक यहाँ आइसके । नेपालमा प्राज्ञिक अनुसन्धान, अध्ययन र अन्तर संवादको केन्द्र भएको छ यो विश्वविद्यालय, त्यसैले अन्तर्राष्ट्रिय राजनेताहरू र विद्वान्हरू यहाँ आइरहन्छन् । त्यही सिएनएनकी पत्रकार मार्क पेरीले सोधिकी थिइन्– तपाईंहरूले वीरगंज सहरलाई यस्तो स्वच्छ, हराभरा, आनन्ददायी र बसूँबसूँ लाग्ने कसरी बनाउनुभयो ?
लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाको काव्यबारे विद्यावारिधि गर्ने पानामाकी छात्रा भियोलाले देवकोटा अध्ययन मण्डलमा आफ्नो तेर्हौं नेपाली काव्य पुस्तिका ‘अहा १ वीरगंज’ को दिउँसो लोकार्पण गराइन् । मण्डल, वातानुकूल बन्दोबस्त भएका महाकवि सम्बन्धी सङ्ग्रहालय र शोधार्थीहरूको अध्ययन, अनुसन्धान र बसोवास गर्ने थलो भएको छ ।
नगवा, जो कूटनीतिक क्षेत्रका रूपमा स्थापित भएको छ, त्यहाँ विभिन्न राष्ट्रका महावाणिज्य दूतावासहरू अवस्थित छन् । त्यही माइदिया पोखरी किनारमा निर्मित अन्तर्राष्ट्रिय सम्मेलन केन्द्रमा बृहत् वीरगंजका प्रमुखद्वारा प्रेस मिट कार्यक्रम साँझ सम्पन्न भयो । गत महिना सम्पन्न सार्कको दशौं पटकको ‘वीरगंज शिखर सम्मेलन’ को व्यवस्थापनको समीक्षा गर्दै आउँदो मङ्सिरमा विश्व व्यापार स·ठनको ऐतिहासिक बैठक वीरगंजमा हुने घोषणा गर्नुभयो ।
फर्किने बेला इन्डस्ट्रियल कोरिडोर नम्बर ६ भएर फर्कें । भनिन्छ, वीरगंज–पथलैयाबीच एउटा कोरिडोर विकसित भएपछि बृहतर वीरगंजको अवधारणा जन्मिएको थियो । फर्कंदा २६ मिनेट लागेको थियो ।”
ह् ह् ह्
यो सपनालाई सामाजिक यर्थाथका रूपमा रूपान्तरण गर्ने काम हामी नगरवासीको हो । भन्न के खोजिएको हो भने हामी तपाईंले आफ्नो नगरलाई कस्तो बनाउन चाहन्छौं, त्यसको एउटा साझा सपना हामीसँग हुनुपर्यो । एउटा ज्युँदो सहरले दुई, चार वा दश वर्षको सपना हेर्दैन उसले करिब सय वर्षको सपना हेर्छ । हामी पनि वीरगंजका लागि सय वर्षको सपना हेरौं र एउटा सुन्दर सहर निर्माणका लागि नागरिक कर्तव्यको पालना गरौं ।